1. Spotkanie

Chęć bycia perfekcyjną, zabiło w niej pasję i marzenia…

…Chęć pomocy jej, przypomniało mu o uczuciach i nadziei.

***

Czarne chmury zbierały się nad Manhattan Ballet School, przechodnie patrzyli na ciemne niebo i przyśpieszali kroku. Zbierało się na porządną ulewę. Lekko przygarbiony młody chłopak siedział na murku przyglądając się tym wszystkim ludziom. Każde z nich dokądś się śpieszyło, wszyscy mieli mnóstwo spraw do załatwienia- a on? On całe dnie spędzał na niczym, żyjąc na garnuszku rodziców. Błąkał się po ulicach, pił, palił, czasami szukał przygody biorąc narkotyki lub przesiadując w nieciekawym towarzystwie. Stał się kolejnym z wielu trybików samonapędzającej się maszyny. Wyróżniało go tylko jedno- artystyczna dusza. Pasjonował się fotografią i z tego często żył. Nie był jednak namolną „muchą” tłukącą się w tłumie o jak najlepsze miejsce do podglądania sław. Lubił tak jak teraz, siedzieć i przyglądać się zwykłym przechodniom. Robił im zdjęcia w różnych najzwyklejszych sytuacjach.

Wsadził w uszy słuchawki i przymknął powieki, znalazł chwilę na chillout i próbował wykorzystać go jak najlepiej.

-Jake, chcesz fajkę?- Ktoś uderzył go w plecy, wytrącając tym samym małe słuchawki z uszu. Szatyn odwrócił się powoli do tyłu. Za plecami fotografa siedział ciemnowłosy chłopak, wyciągał rękę w której trzymał niedopałek.

- Co ty tu robisz, Jeremy?- Wziął od ciemnowłosego tlącego się jeszcze papierosa i przysuną go do ust. Brunet usiadł wygodnie i spojrzał w niebo. Chmury stawały się coraz ciemniejsze i gęstsze.

- Jane mnie przysłała. Kazała przekazać, że ma dla ciebie nowy obiektyw do odbioru.- Zeskoczył z murka i włożył ręce w kieszenie, szarych rurek.- Jak wam się układa?- Zapytał mierząc przyjaciela wzrokiem.

- Nie jesteśmy już razem od dwóch tygodni.- Szatyn wypuścił z ust kłęby białego dymu.- Nie będę dłużej znosił jej humorów. Poza tym, ona ma dopiero szesnaście lat…

- A ty dwadzieścia trzy…- Brunet wyciągnął z kieszeni spodni prawą dłoń i położył ją na karku.-  Siedem lat różnicy to sporo. Byliście zgranym zespołem…

- Byliśmy.- Jake zeskoczył z murka i przeciągnął się. Nigdy nie był z Jane z miłości, nie chciał po prostu ranić jej uczuć. Chociaż w sumie sam nie wiedział czy dziewczyna czuła do niego cokolwiek, czasem wydawało mu się, że chciała jedynie pokazać się ze starszym od siebie chłopakiem i zaimponować towarzystwu. Niekiedy go to bolało, lubił Jane i chciał dla niej jak najlepiej, traktował ją jak młodszą siostrę.

- Stary, nie łam się. Z twoim wyglądem na pstryknięcie w palce możesz mieć dookoła siebie tysiąc takich jak ona.- Jeremy klepnął przyjaciela w plecy i oparł się o murek za sobą.

- Uważaj bo jeszcze się we mnie zakochasz.- Prychnął z rozbawieniem dwudziestotrzylatek i spojrzał na krzywiącego się ciemnowłosego. Rzucił niedopalonego papierosa na betonowy chodnik, wsadził ręce w kieszenie szarej luźnej bluzy i popatrzył w duże okna budynku przed sobą.- Ale oni muszą mieć przesrane, nie? Ćwiczą tyle godzin dziennie dokładnie to samo. A czy twoja siostra przypadkiem nie tańczyła kiedyś w balecie?- Zapytał bruneta dalej obserwując okna budynku.

- Monica? Taaa, kiedyś. Teraz nie potrafiła by nawet dotknąć podłogi dłońmi.- Zaśmiał się przypominając sobie swoją starszą siostrę. Oboje poczuli na policzkach mokre, zimne krople. Zaczęło padać. Szatyn zarzucił na głowę kaptur bluzy i ruszył powoli w stronę Park Ave, zatrzymał go krzyk przyjaciela.

- A ty dokąd ? Jane czeka z obiektywem !

- Mam coś jeszcze do załatwienia, później do niej wpadnę.- Jake machnął niedbale ręką, żegnając tym samym Jeremy’ego .

***

Średniego wzrostu, szczupła  brunetka wybiegła z budynku Manhattan Ballet School. Zerknęła na niebo i wyciągnęła przed siebie dłonie o które rozbiło się kilka małych, zimnych kropli. Westchnęła przeciągle i przeklęła pod nosem.

- Cholerny deszcz !- Krzyknęła swoim delikatnym i bardzo kobiecym głosem, jednocześnie obejmując dłońmi ramiona. Rozejrzała się dookoła, zatrzymując wzrok na tarczy zegara wiszącego wewnątrz budynku który przed chwilą opuściła. Dochodziła piąta, a jej siostry nigdzie nie było. Miała przyjechać do niej wraz z matką w odwiedziny. Odkąd Natalie zaczęła na poważnie myśleć o dostaniu się do New York City Ballet jej treningi trwały dłużej i odbywały się częściej, czego skutkiem była przeprowadzka do drugiej części miasta. Od prawie roku nie widziała się z rodziną, liczył się tylko balet. Jako dziecko zawsze marzyła o tańcu klasycznym, w wieku 6 lat zaczęła poważne treningi aby osiągnąć perfekcję. Coraz bardziej zatracała się w tańcu i była gotowa „po trupach dojść do celu”. Od tamtej pory niewiele się zmieniło. Mała Natalie stała się nagle dwudziestodwuletnią dojrzałą kobietą, pochłoniętą osiąganiem perfekcji na wyznaczonej sobie drodze.

Telefon w kieszeni ciemno szarego płaszcza kobiety, zaczął wygrywać spokojną melodię z „Dziadka do orzechów”. Brunetka szybko wyplątała go spomiędzy zużytych chusteczek i kabla od słuchawek które zawsze nosiła blisko siebie.

- Słucham?- Odebrała nie patrząc na wyświetlacz.- Jane? Gdzie jesteście? Jest już po piątej, zaczynałam się martwić.- Jeszcze raz kontrolnie odwróciła się w stronę zegara. Było kilka minut po siedemnastej. Przestępowała z nogi na nogę słuchając wyjaśnień młodszej siostry.

- Trochę się spóźnimy, a właściwie to możesz wracać do domu sama. Spotkamy się jutro albo po jutrze, zgoda?- Przekonywała słodkim głosem rozmówczyni.

- Uch… Rujnujesz mój dzień, wiesz?- Zapytała retorycznie kobieta i odchyliła głowę do tyłu zasłaniając oczy wolną dłonią.

- Jak zawsze „Alie”. Do zobaczenia !- Głos w telefonie wydawał się rozbawiony całą sytuacją.

- Pa…- Powiedziała odkładając telefon do kieszeni. Ruszyła w stronę 3th Ave, musiała jeszcze po drodze zrobić zakupy.

***

Znudzony dwudziestotrzylatek siedział na schodach jednego z wielu domków, popularnie nazywanych bliźniakami. Podpierał głowę na dłoni, co chwilę ziewając. Rozejrzał się dookoła i tracąc cierpliwość wyciągnął z kieszeni telefon, szybko wystukując numer. Przyłożył urządzenie do ucha czekając, aż sygnał zmieni się w płynną ciszę przerwaną tylko krótkim…

- Halo?- Usłyszał w słuchawce delikatny dziewczęcy głos. Przeciągnął się i wygodniej rozparł na schodach.

- Gdzie jesteś?- Zapytał wprost nie przejmując się oschłym tonem.

- Zaraz będę w domu, a co stęskniłeś się?- Dziewczyna prychnęła żartobliwie.

- Bynajmniej. Masz dla mnie coś?- Ponownie zadał pytanie bez ogródek, zupełnie nie zwracając uwagi na ton osoby z którą rozmawiał.

- Może mam, może nie mam… zależy jak bardzo ci zależy, żeby to mieć.- Usłyszał jej głos kilka metrów przed sobą. Uśmiechała się szeroko i powoli odkładała telefon do kieszeni skórzanej, czarnej kurtki. Podeszła bliżej i usiadła mu na kolanach, obejmując dłońmi jego szyję. Pochyliła się bliżej i przymknęła oczy. Doskonale wiedział na co czekała.

- Mogła byś ze mnie zejść, Jane ?- Delikatnie odepchnął ją od siebie i westchnął.- Nie zależy mi aż tak na tym obiektywie…

- Chciałam być miła i obniżyć jego cenę, ale skoro nie…- Zeszła z kolan szatyna i stanęła naprzeciwko, szarpiąc się z suwakiem dużej czarnej torby. Wyciągnęła z niej średniej wielkości kartonowe pudełko.- Dla ciebie 500$, po znajomości.

- Ile?- Zapytał ze spokojem dalej siedząc nieruchomo.

-Chyba wyraźnie powiedziałam. Za 500$ jest twój, cena zaraz skoczy do 700$.- Stanęła luźno i pogłaskała kartonowe pudełko. Szatyn uśmiechnął się tylko nieznacznie i spojrzał jej prosto w oczy.

- Ile jeszcze rzeczy ukradniesz nim nauczysz się, że to się nie opłaca?- Zapytał w pełni spokojny, patrząc w jej kasztanowe oczy z sarkastycznym uśmiechem.

- Co jest z tobą nie tak Jake? Podkładam ci towar pod nos, na srebrnej tacy, a ty wybrzydzasz? Co jest z tobą, kurwa nie tak ?!- Krzyknęła i rozłożyła bezradnie ręce. Mężczyzna podniósł się i popatrzył na szczupłą, średniego wzrostu brunetkę. Uśmiechnął się szeroko i zmierzwił jej grzywkę.

- Jak będziesz mieć tyle lat co ja, to zrozumiesz.- Minął ją szybko i ruszył w kierunku swojego mieszkania.

- Wal się Carter ! Nawet nie dzwoń do mnie po następny towar!- Krzyczała za nim, a on szedł uśmiechnięty z rękami w kieszeniach.

- Przecież nigdy do ciebie nie dzwonię…- Szepnął sam do siebie i włożył w uszy słuchawki.

***

Zdyszana, przemoczona i niemiłosiernie zmęczona młoda kobieta otwierała właśnie z klucza drzwi do swojego mieszkania. Dłuższą chwilę siłowała się z zamkiem, klnąc go na czym świat stoi, aby wreszcie móc usłyszeć wyczekiwany zgrzyt przesuwanej zasuwy. Uśmiechnęła się szeroko popychając ciemne drewniane drzwi biodrem. Weszła do przedpokoju i odetchnęła z ulgą.

- Nareszcie !- Pisnęła cicho i odstawiła zakupy na stolik przy dużej przesuwanej szafie która służyła jednocześnie za lustro. Zajęła się zdejmowaniem ciemno szarego, zupełnie mokrego, płaszcza i  sznurowanych botków na obcasie, w tym samym kolorze. Odwiesiła mokre rzeczy na wieszak przy grzejniku i złapała torby z zakupami. Chwilę później już stała w kuchni, wrzucając mrożone warzywa na rozgrzaną patelnię. Brunetka oparła się plecami o blat kuchni i patrzyła znudzona na skwierczącą radośnie zieleninę.

- Umieram z głodu… - Jęknęła przymykając oczy. Otworzyła je dopiero słysząc ciche popiskiwanie przed sobą. Obok jej nóg siedział biało czarny szczeniak Border Collie i merdał wesoło ogonem.

- Buffy !- Kucnęła a zwierzę oparło się przednimi łapkami na kolanach próbując polizać swoją właścicielkę po twarzy.- No co pieszczochu? Też być coś zjadł, nie?- Poklepała pieska po łbie i podeszła w stronę jego białej miski. Nasypała do niej trochę karmy dla szczeniaków i zostawiła psiaka sam na sam z jedzeniem. Sama zaczęła nakładać na talerz warzywa, ze smutkiem licząc każdą kalorię.

- Farciarz z ciebie, wiesz? Ty to możesz jeść co chcesz.- Szczeniak uniósł łeb znad miski i spojrzał na domowniczkę mądrym wzrokiem. Natalie prychnęła widząc jego minę i wbiła widelec w zieloną główkę brokuły.

Nagle za oknem usłyszała huk i głośne przekleństwa oraz pisk opon odjeżdżającego auta . Odbiegła od stołu zostawiając na wpół skończony obiad. Chwilę później już stała w progu otwartych drzwi wejściowych, zasłaniając dłońmi usta.

- Nic Panu nie jest ?!- Krzyknęła widząc młodego mężczyznę, siedzącego z zakrwawioną głową na chodniku.

-A wyglądam jak by nic mi nie było?- Światło latarni oświecało jego szczupłą, umięśnioną sylwetkę. Uśmiechał się zadziornie i wycierał krew cieknącą z głowy. Podniósł się powoli i zatoczył do tyłu łapiąc za czarne, metalowe ogrodzenie.

- Czy ja wiem? Wyglądasz całkiem normalnie.- Natalie szybko znalazła się przy rannym człowieku i objęła go ramieniem w pasie, pomagając usiąść na schodach.- Usiądź tu i poczekaj chwilę… emmm… gdzieś powinnam mieć bandaż. Chwileczkę !- Podrapała się po głowie i szybko wbiegła do mieszkania, nie zamykając za sobą drzwi. Szatyn przeciągnął się i skrzywił z bólu. Co go napadło na bójkę z tymi typkami. Mógł przewidzieć, że tak się to skończy. Oparł łokcie na zimnych schodkach i prawie podskoczył do góry czując szorstki dotyk na dłoni. Spojrzał zaskoczony na szczeniaka siedzącego obok niego na schodku. Merdał wesoło czarnym ogonem i popiskiwał cicho prosząc o pieszczoty.

- Ale mnie przestraszyłeś mały.- Chłopak zaśmiał się i podrapał psa za uchem, na co ten oparł się łapami na nodze i polizał go po twarzy.

- Buffy ! Co z ciebie za stróż, skoro łasisz się do wszystkich obcych?- Tuż obok Jake’a pojawiła się młoda dziewczyna z bandażem, gazą i buteleczką wody utlenionej w ręku. Podniosła szczeniaka i postawiła za progiem domu, zamknęła mu szybko drzwi przed czarnym noskiem.

- Najmocniej za niego przepraszam, jest strasznie towarzyski.- Uśmiechnęła się przepraszająco i przysiadła obok chłopaka. Polała kawałek gazy wodą utlenioną i powoli zaczęła oczyszczać ranę na głowie nieznajomego.

- Bardzo boli?- Zapytała ze smutnym uśmiechem.

- Bywało gorzej.

- Twardziel.- Zaśmiała się radośnie, delikatnie przesuwając gazą po zakrwawionej głowie chłopaka.- Powinieneś zgłosić się z tym do lekarza, wygląda poważnie.-Mocniej nacisnęła na ranę wywołując tym samym cichy syk bólu rannego.- Przepraszam…- Przygryzła wargę.- Kiepska ze mnie pielęgniarka.

- Nie ma tragedii. Dziękuję.

- Nie ma za co. Jestem Natalie, a ty?- Zaczęła obwiązywać głowę mężczyzny białym bandażem.- Gotowe.

- James... James Carter, ale wolę Jake. James brzmi tak sztywno.- Wyciągnął do niej rękę, a ona uścisnęła ją z uśmiechem. Chwilę milczeli.

- Gdzie mieszkasz ?- Zapytała podpierając głowę na dłoniach i obserwując samochody jadące ulicą.

- Tam.- Wskazał palcem na jeden z domków naprzeciwko.- Jakie wywarłem pierwsze wrażenie ?- Szatyn zaśmiał się i przyciągnął do siebie dużą czarną torbę na której leżała, szara pokrwawiona bluza. Brunetka również się uśmiechnęła i zmierzyła wzrokiem mieszkanie nowego sąsiada. Dwukondygnacyjny „bliźniak” wyglądał dokładnie tak jak wszystkie inne na tej ulicy. Jego okna zasłaniały żaluzje, a mały ogródek wydawał się zaniedbany.

- Szczerze? Nie najlepsze.- Teraz to ona parsknęła śmiechem.- Wydajesz się być milczkiem. Niech zgadnę…  Jesteś artystą, hmm ?

-Fotografem, ale nie powiedział bym, że milczącym.

- No jasne. Mogę cię o coś zapytać?

- Zależy o co…- Wyciągnął z czarnej torby aparat i sprawdził czy jest cały.- Na całe szczęście ci skurwiele nie zrobili nic z lustrzanką…- Obejrzał się na dziewczynę krzywiącą się z niesmakiem na dobrane przez niego słowa.- Sorry. Pytaj o co chcesz.

- Nic się nie stało. Chciałam właśnie zapytać o tych…- Odchrząknęła cicho, jak gdyby słowa ledwo przechodziły jej przez gardło.- ludzi… którzy ci to zrobili. O co poszło? – Mężczyzna zamyślił się chwilę. Uśmiechnął się i położył dłoń na karku. Pomimo słabego światła padającego z ganku i ulicznej latarni dokładnie mogła dostrzec napięte mięśnie rysujące się pod jego szarą koszulką. Chłopak zaczął opowiadać o zdarzeniu, ale ona nie skupiała się teraz na jego słowach.

- Wow…- Szepnęła sama do siebie, po dokładnym zlustrowaniu sylwetki sąsiada.

- Słucham?- Mężczyzna przerwał w pół słowa i patrzył na Natalie pytającym wzrokiem. Dziewczyna chrząknęła i pokręciła przecząco głową.

- Nic, nic… mów dalej.- Oparła się wygodniej o schody.

- Właściwie to już skończyłem. Zawsze jesteś taka zamyślona?- Zapytał przystawiając oko do wizjera swojej lustrzanki. Po chwili słychać było charakterystyczne „kliknięcie”. Odstawił aparat uśmiechając się jeszcze szerzej.- Szkoda, że jest już ciemno...- Pokazał dziewczynie zdjęcie. Wyglądało bardzo ładnie. Widać, że chłopak znał się na fotografii.

- Gratuluję, nawet z brzydkiego kaczątka zrobisz łabędzia.- Uśmiechnęła się szeroko.

- Cuda się zdarzają.- Obydwoje zaśmiali się. Mężczyzna włożył aparat do pokrowca i przełożył czarną torbę przez ramię.- Będę już leciał. Dzięki za opatrunek.

- Nie ma za co. Może drugim wrażeniem trochę się podbudujesz w moich oczach.- Podniosła się wyciągając dłoń w stronę szatyna. Uścisnął ją z uśmiechem i ruszył w stronę swojego mieszkania.- Tylko takiego wariata w sąsiedztwie brakowało mi do szczęścia.- Przewróciła oczami i zebrała resztki gazy oraz buteleczkę wody utlenionej. W tym momencie nie myślała o niczym innym jak ciepłe łóżko i miękka poduszka. Miała dość wrażeń jak na jeden dzień. 

 Witam wszystkich serdecznie :D Długo czekaliście na ten rozdział ale chciałam go dopracować, co oczywiście nie wyszło, bo jak zwykle pięćdziesiąt razy zmieniały mi się pomysły :p Mam dzieję, że spodoba wam się ten wstęp i zakochacie się w bohaterach od pierwszego wejrzenia xd Liczę na pierwsze nieśmiałe komenty.

Buźka wy moje Cukiereczki :* 

PS: Chciała bym z całego serca podziękować mojej kumpeli Asami Tomori która wykonała dla mnie pierwszą grafikę :* Kocham cię normalnie, mój ty Skrzacie !
PSS: Posty będą pojawiać się co weekend.